obpugno

1.

oppugno ( obp- ), āvi, ātum (old inf. fut. oppugnassere, Plaut. Am. 1, 1, 55; v. Roby, Gram. 1, 197 sq.), 1, v. a. [obpugno], to fight against, to attack, assail, assault, storm, besiege, war with (class.; cf.: obsideo, occupo).

I.

Lit.:

omnes Galliae civitates ad se oppugnandum venisse,

Caes. B. G. 1, 44:

aggeribus, vineis, turribus oppugnabam oppidum,

Cic. Fam. 2, 10, 3; id. Imp. Pomp. 8, 20; id. Har. Resp. 4, 6: castra, Caes. B. G. 6, 41:

locum,

id. ib. 5, 21: clamor oppugnantis, Enn. ap. Fest. p. 375 Müll. (Ann. v. 408 Vahl.):

castelli oppugnandi spes,

Liv. 21, 57:

se Macedoniam oppugnaturum dicebat,

id. 42, 32:

oppugnante aliquo,

Just. 9, 5, 4:

quoniam externo hoste oppugnarentur,

id. 18, 2, 2:

Methonam urbem,

id. 7, 6, 14:

25, 4, 7: nos et civitatem,

Vulg. 1 Macc. 11, 50.—

II.

Trop., to attack, assault, assail:

non oportuisse Metellum, patrem tuum, oppugnari a me,

Cic. Fam. 5, 2, 6:

pecuniā aliquem,

id. ib. 1, 1, 1:

rem,

id. de Or. 2, 38, 161:

aliquem clandestinis consiliis,

id. Or. 66, 223:

aequitatem verbis,

id. Caecin. 24, 67:

consilia alicujus,

Plaut. Most. 3, 1, 154:

delictum,

id. Bacch. 5, 2, 52:

senem,

to lay siege to, circumvent, id. Ep. 1, 2, 60: sonipes celer... Oppugnat frenis, struggles against, resists, Coripp. Joann. 4, 468.

2.

oppugno ( obp- ), no perf., ātum, 1, v. a. [ob-pugnus], to beat with fists, to buffet (Plautin.):

os,

Plaut. Cas. 2, 6, 56.